مکیدن انگشت
مکيدن انگشت يک رفلاکس طبيعي براي نوپايان به حساب مي‌آيد. مکيدن شست، انگشت، پستانک يا اشيايي از اين دست، سبب مي‌شود نوزادان و نوپايان احساس امنيت و آرامش پيدا کنند و نسبت به محيط پيرامون خود، شناخت و آگاهي کسب نمايند. ممکن است که کودک و خردسال،با مکيدن انگشت آرامش پيدا کرده و زودتر به خواب برود.
اما پس از رويش دندان‌هاي دائمي، مکيدن انگشت سبب بروز مشکلات جدي خواهد شد. در اين شرايط رشد مناسب فکين و قرارگيري منظم دندان‌ها در فک دستخوش تغيير خواهد شد. از سوي ديگر مکيدن انگشت، در سقف دهان نيز تغييرات نامطلوبي ايجاد مي‌کند.
تغييراتي که در اثر مکيدن پستانک ايجاد مي‌شود مانند تغييراتي است که در اثر مکيدن شست يا انگشت ايجاد مي‌شود با اين تفاوت که ترک عادت مکيدن پستانک راحت‌تر صورت مي‌گيرد. شدت مکيدن، فاکتوري است که مشخص مي‌کند آيا در آينده مشکل دنداني بروز پيدا مي‌کند يا خير.
اگر کودکي تنها انگشت خود را در دهانش قرار دهد بدون آنکه آنرا بمکد نسبت به کودکي که با شدت انگشت خود را مي‌مکد، کمتر در معرض بروز تغييرات نامطلوب دنداني خواهد بود.
بعضي از کودکاني که با شدت زياد انگشت خود را مي‌مکند، حتي سبب بروز تغييرات نامطلوب دنداني در سيستم دنداني شيري خواهند شد.
معمولاً کودکان در سنين 2 تا 4 سال و يا زماني که دندان‌هاي دائمي آماده رويش هستند، عادت خود را متوقف مي‌سازند. چنانچه متوجه تغييرات نامطلوب در سيستم دنداني شيري شديد و يا نسبت به مکيدن انگشت از سوي کودکتان دچار دغدغه و نگراني بوديد حتماً با دندانپزشک، دراين خصوص مشورت کنيد.
نکات راهنما که کمک مي‌کند کودک شما عادت مکيدن انگشت را ترک کند به شرح زير است:
اگر نکات ذکر شده سبب توقف عادت مکيدن انگشت نشد، با بانداژ کردن انگشت و ياگذاشتن جوراب روي انگشت در شب هنگام مانع از مکيدن آن توسط کودک شويد.
امکان دارد دندانپزشک يا پزشک متخصص کودکان داروي تلخي را تجويز کنند که با آغشتن انگشت به آن، مانع از مکيدن آن توسط کودک شوند.
درمان ديگر، ساختن نوعي اپلاينس دهاني است که مانع از قرار گرفتن انگشت در دهان مي‌شود.
