تنفس از راه دهان در هنگام خواب ریسک پوسیدگی دندان را افزایش می دهد.

با مقایسه میزان اسیدیته دهان افرادی که هنگان خواب از دهان تنفس می کنند با آنها که از بینی نفس می کشند، مشخص شد پوسیدگی  و سایش دندان در دهان افرادی که از راه دهان تنفس می کنند، بیشتر ایجاد می شود.

نتایج پیش گفته از مطالعه پژوهشگران حوزه دندانپزشکی دانشگاه اوتاگو شهر وانیدین نیوزیلند به دست آمد و در ژورنال توانبخشی دهان Journal of Oral Rehabilitation  منتشر گردید.

پژوهشگران خاطر نشان می کنند که طبق گزارش دندانپزشکان، روز به روز بر تعداد افرادی که از خشکی دهان خصوصاٌ هنگام برخواستن از خواب شکایت دارند، افزوده می شود.

تنفس دهان سبب خشک شدن بزاق می شود. جریان بزاق مکانسیم دفاعی مهمی است که از بیش از حد اسیدی شدن محیط  دهان جلوگیری می کند. طبق نتایج مطالعات پیشین ریسک ایجاد سایش دندان در افرادی که دهان خشک دارند نسبت به آنهایی که ترشح مناسب بزاق دارند، بیشتر است.

اسیدیته، سبب از دست رفتن انامل(مینای) دندان طی فرایند اروژن و پوسیدگی دندان می شود. اروژن در اثر تأثیر مستقیم اسید بدون دخالت باکتری ها و میکروبهای موجود در دهان ایجاد می شود. در حالیکه در پوسیدگی دندانی، باکتری ها و میکروبهای موجود در دهان،با استفاده از آنزیم های خود، از مواد موجود در دهان، اسید تولید می کنند.

هدف محققین در مطالعه جدید این بود که بدانند خوابیدن با دهان بسته یا دهان باز چه تأثیری بر سطح اسیدیته دهان می گذارد.

۱۰ فرد سالم برای شرکت در این مطالعه داوطلب شدند. دما و سطح اسیدیته دهان شرکت کنندگان دوبار اندازه گیری شد یکبار وقتی هنگام خواب با بینی نفس می کشیدند و بار دیگر زمانی که به کمک گیره بینی مجبور به تنفس دهانی در هنگام خواب می شدند. PH میزان اسیدیته محیط را می سنجد و در محدوده ۱۴-۰ اندازه گیری می شود.

PH 7حاکی از محیط خنثی است، PH زیر ۷ محیط اسیدی و PH بالای ۷، محیط قلیایی را نشان می دهد.

میزان اسیدیته دهان افرادی که در تنفس دهانی دارند به طرز چشم گیری بالاتر است.

در دو دوره ۴۸ ساعته، وسیله خاصی در دهان شرکت کنندگان قرارگرفت که متناوباٌ PH و دمای سطح پالاتال دندان های اینسایزر ( پیشین ) بالایی را می سنجید.

برای آنکه شرکت کنندگان مجبور به تنفس دهانی شوند، در دو شب از چهار شب مورد مطالعه، از گیره بینی استفاده کردند و برای آنکه از هر گونه سوگیری بالقوه در نتایج مطالعه اجتناب شود، ۵ نفر از شرکت کنندگان در شب اول و ۵ نفر دیگر در دومین شب هریک از دوره های ۴۸ ساعته از گیره بینی استفاه کردند.

طبق نتایج مطالعه، میانگین PH دهان در طول روز 7/3 و در شب 7/0 بود. میانگین PH در میان افرادی که هنگام خواب تنفس دهانی داشتند ۶/۶ بود که طبق نظر مؤلفین مقاله در مقایسه با شرایط نرمال تنفس در هنگام خواب از نظر آماری معنادار است.

Joanne Choi مؤلف ارشد مقاله، دانشجوی PhD مرکز تحقیقات Sir John Walsh دانشکده دندانپزشکی اوتاگو، در مورد تفاوت فاحش میزان PH می گوید:

“میزان PH داخل دهانی در هنگام خواب در میان تمام شرکت کنندگان در مطالعه، اندکی کاهش می یابد اما در افرادی که مجبور شدند در یک بازه زمانی طولانی در هنگام خواب از دهان تنفس کنند، افت بیشتری پیدا می کند”.

وی خاطر نشان می کند که در بعضی از مراحل خواب در شب هنگام، میزان PH دهان افرادی که تنفس دهانی دارند تا 3/6 هم افت می کند. این میزان PH حتی از آستانه پایداری ساختار مینا در برابر اسید ( PH ۵.۵ ) نیز بسیار پائین تر است.

دمای متوسط دهان در طول روز ، ^°۳۳/1  و در هنگام خواب ^°۳۳/3 بود. محققین خاطر نشان می کنند که هیچ تفاوت معنی داری بین درجه حرارت دهان در افراد با تنفس دهانی و افراد بدون تنفس دهانی وجود ندارد. Choi اینگونه نتیجه گیری می کند:

“این مطالعه، اولین تحقیقی است که در آن تغییرات PH دهان افراد در چند روز محاسبه می شود. یافته های ما براین نظر صحه می گذارد که تنفس دهانی از عوامل سبب ساز بیمارهای دندانی مانند سایش انامل و مینا و پوسیدگی است”.